tu est mon amour de ma vie

هنوز صداى اذان م. مؤذن زاده، حتى تو كشورى هزاران كيلومتر دور تر از وطن دلم رو ميلرزونه... يادم مياد ماه رمضان بود و من دوم دبستان بودم وعادت داشتم همونطور با زيرپوش و شلوارك كوتاه چادر گل گليم رو سرم كنم و زنبيلم رو دستم بگيرم و راه بيفتم سمت شيرينى فروشى و زولبيا باميه بخرم... هنوز ٩ سالم نشده بود اما هميشه شيرينى فروش ميگفت كه خانوم گلى روزت قبول باشه و من با اون جملش خيلى ذوق ميكردم و حس ميكردم بزرگ شدم...اما الان بعد از ١٠ سال و با كلى ادعا حسرت يه روزه درست حسابى گرفتن توى دلم مونده...! حتى نمازم درست بلد نيستم بخونم....! كم كارى كردم ... پشيمونم... شايد اگه برگردم توجه بيشترى به دين ميكر,نياز,داريم ...ادامه مطلب